Op de SPH (1995 ongeveer) schreef ik drie liedjes waarvan ik twintig jaar later nog ongeveer wist hoe ze gingen ('de tijd', 'als je zingen kan', 'aan het water'). Deze derde kwam naar aanleiding van het boekje 'de maaneter' stamperius.com/biografie/ de hoofdpersoon van het boekje is het contact met de werkelijkheid kwijtgeraakt. Het boekje is geschreven in de tweede persoon ['je' in plaats van 'ik' of 'hij'], daarom ook de tekst van het liedje. Toen ik in het voorjaar van 2017 muziek zou gaan maken, vond ik dat boekje terug en daarna het liedje. De woorden zijn nu anders, maar ik krijg het niet goed opgenomen. Voor mij hoort dit liedje bij 'echte sprookjes', weet nog niet waar. 18 9 2017 
In augustus 2018 raakte iemand die ik ken vermist in Noorwegen.
Zijn identiteitspapieren en kajak zijn later in een fjord teruggevonden. Ik schreef op wie hij voor mij is. Uren en dagen zocht ik naar een regel die zegt dat hij terugkomt. Ik heb me er bij neergelegd dat ik dat niet geloof. 16 10 2018
Ik zag de tekeningen die Matt maakt, durfde om een tekening bij dit liedje te vragen en kreeg toen zomaar dat plaatje hierboven.
Matt wilde dat ik het zelf zou maken. Hij kwam vandaag naar ons huis om het me te leren. We hebben vandaag geschilderd. Dit is die van mij 22 12 2018. 
je staat aan het water
daar de horizon niet dit meer voor later niet meer achterom zomaar kwijtgeraakt ergens anders heen gegaan wat voor morgen was bewaard los-gelaten laten gaan het pad waar op je liep even blijven staan koude wind nu voel je niet blaast je hier vandaan niet gevonden verwaaide overkant gelaten loopt als zonde water van je hand oppervlakte sluit zich kan hier niet meer staan niet veel verder hoeft meer de zon is uit gegaan 
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |